Wat is het alweer een tijd geleden dat ik hier op het forum was, maar ik heb het ook zo druk gehad. Toch wilde ik wel weer eens een update plaatsen, vooral voor de mensen die net een diagnose hebben gekregen en nog een lange weg te gaan hebben en misschien uit mijn verhaal een beetje moed kunnen putten.
Sommigen van jullie kennen mij nog van twee jaar geleden toen ik hier net kwam kijken en niks van mijn ziekte af wist en geen stap meer kon verzetten. Gelukkig zit er nu dan eindelijk verbetering in!!!
Ik zit inmiddels in mijn 2e jaar universiteit in Gent en het gaat qua concentratie steeds beter. Ik kan weer gewoon mee met alles en verbaas mezelf soms dat terugvallen steeds meer uitblijven.
Sporten is nog een beetje een heikel punt, maar ik zet stug door!! Soms doe ik gewoon teveel ineens en dan gaat het natuurlijk fout.
Ik moet bekennen dat ik niet meer echt naar mijn internist luister. Ze is zo rigoreus soms dat ik daar niet in mee ga. Bovendien ken ik mijn eigen lichaam nu wel goed genoeg om te voelen wat ik wel of niet nodig heb. Ik zit inmiddels op 175 mcg thyrax en voel me daar goed bij. Misschien kan er nog iets verfijnd worden, maar ik zal nu echt in de buurt van de goede dosering zitten.
Ik ben weer volop plannen aan het maken zonder dat ik rekening ermee hou of ik het wel allemaal zou aankunnen. Dat is een goed teken.
Ik wil volgend jaar een half jaar op Erasmus, dat is een uitwisselingsproject met andere europese universiteiten waardoor je je ontwikkeling een beetje verbreed.
Ik kan weer gewoon lange stukken autorijden zonder dat ik er moe van wordt. Dat betekent dat ik dus ook weer aan het reizen ben!! HEERLIJK!!!
Dus zoals jullie zien ben ik bijna weer een beetje normaal (voor zover dat mogelijk is
) en heb weer energie.
Ik krijg deze week weer de nieuwe bloeduitslagen en ook nog de examenuitslagen van school, dus ik ben eens benieuwd hoe ik het ervan af heb gebracht.
Dit stukje is echt voor mensen die het nu echt niet zien zitten en nog een lange weg te gaan hebben. Ik wil tegen hen zeggen dat geduld het toverwoord is; tot vervelens toe, maar het wordt beter. Ik heb mezelf beter leren kennen en neem niet meer alles zonder meer aan als vanzelfsprekend. Tuurlijk waren het moeilijke jaren, maar ik ben trots op mezelf dat ik eruit ben gekropen. Ik denk dat als ik niet had besloten de stap van ziektewet naar het begin van een nieuwe studie te zetten het proces van beter worden veel langer had geduurd. Ik was bang en ik had geen energie, maar nu ben ik een totaal ander mens en kan weer als een normaal mens een sociaal leven onderhouden (zelfs op twee plaatsen tegelijk, haha) en doen wat je hoort te kunnen doen als je 27 bent.
Dus medelotgenootjes: zet em op en laat je niet kisten!!! Ieder stapje is er een en ze worden steeds groter, je zult het zien.
Voor iedereen die mij raad, advies en steun heeft gegeven hier op het forum: Ontzettend bedankt!!! Zonder dat was het een stuk moeilijker geweest.
:kus2:
Hissy
Want ik herinner me nog wel hoe hopeloos ik er af en toe van werd om geen informatie te hebben, incompetente artsen te spreken en met veel vragen te blijven zitten. Dit forum heeft me altijd geholpen en dat wil ik met mijn succesverhaal ook over brengen.
