OUDE Hypoforum

Hallo.

Ik lees hier veel van hypo patienten maar niet van de partners van hypo patienten. Ondanks ik mijn partner zoveel mogelijk steun is het soms wel heel erg moeilijk. Ik zou graag met andere "partners van......" hierover van gedachten willen wisselen.

Hoe gaan jullie met de ziekte van jullie partner om. In hoeverre beinvloed het jullie leven en welke problemen ondervinden jullie. Of ben ik de enige die het er soms best moeilijk mee heeft.

Hallo!

Wat een interessante vraag. Ik heb 'm even aan mijn man voorgelegd en dit is zijn antwoord:

Ik ervaar het niet echt belastend. Ik geef steun waar ik kan, ga mee naar ziekenhuisbezoeken en eet net zo gezond als mijn vrouw. Op die manier probeer ik te helpen.

Verder worden we er alleen maar beter van. We hebben de hoop om dankzij de medicijnen kinderen te kunnen krijgen. We zijn blij dat er niets ernstigers aan de hand is.

Waarschijnlijk zijn mijn ervaringen als 'de man van' anders dan jouw ervaringen. Waarom vind je het zo moeilijk?

Ik weet dat mijn vriend het er, zeker in het begin moeilijk mee had. Omdat ik vaak te moe was om mee te gaan naar vrienden. Of als eerste afhaakte bij een gezellig avondje.

Ook mijn vergeetachtigheid frustreerde hem nog meer dan mijzelf.
En als ik weer eens wezeloos voor me uit zat te staren op de bank, wist hij ook niet zo goed wat hij met me moest.

Afgelopen vakantie zouden we gaan wandelen, maar het ging niet bij mij. Te snel moe.

Dus dat zijn dingen waar hij ook rekening mee moest houden. In het begin van mijn zwangerschap was ik ook erg emotioneel instabiel.
Maar gelukkig gaat alles nu een stuk beter.
Ik hoop dan ook dat na mijn zwangerschap, eindelijk mijn medicatie goed ingesteld raakt en dat ik bovenstaande problemen niet meer zo erg heb.

Wat zijn de problemen  waar jij het moeilijk mee hebt?

Goed onderwerp! Ik kan me inderdaad voorstellen dat de "partners van...." zich een beetje vergeten voelen omdat zij evengoed hinder ondervinden van de hypo van hun partner. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe partners hierover denken en hiermee omgaan.

Ik hoop dan ook dat er nog wat meer partners zich hier aan melden en hun ervaringen hier willen delen.

Tja het ligt wat op het persoonlijke vlak voor een vrouw ........


groetjes Hope!!

Mijn partner heeft denk ik alleen moeite gehad met mijn belabberde libido.......
Combinatie van zwangerschappen en daarna hypo...
heeft veel geduld moeten hebben

Maar voor de rest geen problemen.

gr a3n

Ik vermoed dat dat ook het grootste probleem van Hope is, gezien het feit dat ze wat voorzichtig is met haar reacties. Ben juist zo blij dat er eens een partner op het forum zit. Zouden er veel meer van moeten zijn! Misschien dat hier dan ooit eens een apart hoekje voor de partners ingericht kan worden.

Net zoals de gevolgen en effecten van Hypothyreoidie sterk onderschat worden, geldt dat ook voor de effecten die dat op de partner heeft of kan hebben.

Tja ehhhh Blanky ,je slaat de spijker op zijn kop pffff dat is  voor mij best wel heel moeilijk ben nog jong en je wilt wat  he !! hihi en aan gezien je maar een keer kan genieten van het leven moet je zo veel en zovaak mogelijk kunnen genieten van elkaar zolang je elkaar hebt  maar daar zou ik graag met een andere vrouwen over praten die ook een man hebben met schildklierziekte en waarvan het libido op een schaal van nul staat !! Ben erg benieuwd wie daar ook nu ervaring mee heeft !! wij zijn al 18 jaar getrouwd en wil graag nog samen ons 60 jarig huwelijk gaan beleven  maar dan moet er wel van twee kanten begrip zijn vinden jullie ook niet ??

groetjes Hope!!

Jammer dat er zo weinig reageren. Vind het wel interessant om te lezen hoe de partners van Hypo's met de ziekte omgaan.

Voor mezelf (sorrie ik ben geen vrouw) kan ik alleen maar zeggen dat wederzijds begrip inderdaad heel belangrijk is. Dat bereik je alleen maar door veel met elkaar te praten. Maar dat is wel lastig, want eigelijk kan je alleen begrijpen wat het inhoudt om Hypo te zijn als je het aan de lijve ondervind. Juist omdat je het niet ziet.

Hallo allemaal,

Had dit topic al een tijdje geleden gelezen, maar durfde niet te reageren. Inderdaad ik ....durfde niet!

Nu zit ik huilend te tikken.

Inderdaad zou wederzijds begrip heel belangrijk MOETEN zijn!Maar dat geldt toch voor e/o bij alles in een relatie....
Tenminste dat dacht ik (ooit) en zo heb ik het thuis ook altijd gezien. Mijn moeder was altijd ziek en mijn vader wist niet hoe hard hij voor mijn moeder rennen moest....(dat was misschien ook teveel).

Nu mijn partner. Ik weet het niet....!!! Ik heb deze vraag een tijdje geleden aan hem voorgelegd, hij snapte het allemaal niet zo goed.

Hij moest wel toegeven dat hij te weinig rekening met me hield, maar waar moest hij dan eigenlijk rekening mee houden???
ja, hij had toch eigenlijk heel weinig, etc., etc. Toch maar eens doen, om het een uur daarna weer te zijn vergeten (!). Was te verwachten.

Het is een type dat overdreven snel op z'n tenen is getrapt. Altijd een aai over z'n bol wil hebben. Doet waar hij zin in heeft.
En als je een opmerking maakt dat hij iets verkeerd doet (wat dan ook, en dat is héél veel, helaas!), dan is het allemaal mijn schuld.

De partner van....én rekening houden met....(?). Was het maar waar. Ik kan het wel eens gebruiken!!!!

Ga maar weer stilletjes in een hoekje verder huilen, zoals (vooral) de laatste jaren iedere dag.

Wel hypo maar bepaald niet happy!

Sorry voor m'n zelfbeklag.    :boos3:  :boos3:

Zephyr

Jeetje Zephyr...............

Hoewel ik het echt heel vervelend voor je vind, ben ik toch wel blij dat je het van je afschrijft. Wat mij betreft mag hier op het forum veel meer aandacht zijn voor dit soort situaties binnen een relatie. Je leest hier over het algemeen alleen verhalen over de alom bekende klachten en ziektebeelden. Echter, het verhaal achter de ziekte, het stuk gevoel.........en de gevolgen die deze ziekte voor het gezin en/of relatie hebben met de daarbij, voor waarschijnlijk velen onder ons herkenbare, emoties..............dat miste ik hier.

Heel erg bedankt voor het delen van jou verhaal, Zephyr. Hopelijk helpt het anderen over de drempel ook hun ervaringen op dit vlak met andere hypo-patienten en hun partners te delen.

Hoihoi  forum gebruikers

Ook mijn vriendin is SK patient, en onze relatie gaat ook niet zoals het behoort te zijn. En ik probeer haar te steunen waar ik kan. Maar dat is op dit moment op afstand, omdat we d'r voor dit moment voor hebben gekozen om een tijdlang uit elkaar te gaan. Zodat ze haar rust kan vinden, zonder dat ze de druk heeft die ze van mijn kant steeds voelt.  En dat is behoorlijk moeilijk, omdat het mij het gevoel geeft dat ik aan de kant wordt gezet. En toch is dat niet zo, want als haar waardes weer goed zijn, komt alles weer goed. Dus blijf ik daarin heel positief, omdat ik positief in het leven sta. Al is dat soms niet gemakkelijk.

Ze zeggen geduld is een schone zaak, maar dan moet je dat wel kunnen opbrengen en dat kan ik, wat makkelijker dan mijn vriendin
Maarja die is SK patient en niet ik. En ja ik zit soms ook met de handen in me haren, maar ik steun d'r door dik en dun ondanks dat er nu een afstand tussen zit. Maar daar hebben we nu even voor gekozen. En daar leg ik me wel bij neer, omdat ik weet dat het straks weer goed zal komen en voor haar het zonnetje weer gaat schijnen, waardoor ze weer zichzelf wordt. En daardoor onze relatie weer zal opbloeien en alleen maar sterker zal worden.

Dit is een kleine kijk in mijn ervaring tot nu toe. Ik hoop ik mijn ervaringen mag delen met andere, en jullie misschien oplossingen hebben die ik op het moment ff niet zie.

Groetjes Zeeuwtje

sterkte, moeilijke beslissing om even uit elkaar te gaan.

ik kan niet helemaal voor mijn partner praten, maar ik weet dat het voor hem ook niet makkelijk is.
ik ben niet de makkelijkste en sinds mijn bevalling vrij snel op mijn tenen getrapt (probeer eerst flink te slikken voordat ik wat zeg)

hij staat vaak ook machteloos toe te kijken, wat mij best zeer doet, hij wil graag helpen het liefst zou hij de pijn over nemen, maar dat kan nu eenmaal niet.

liefst had ik dat hij meer met het huishouden hielp en met mijn dochter, maarja hij heeft ook zijn werk en dat is best zwaar werk.
hopen dat de gemeente mee werkt en ik huishoudelijk hulp krijg, en dat die PIEP verzekering mee werkt dat scheelt voor beide rust.

wat bij ons helpt is toch praten, al doe ik dat te weinig

Hoi denemarkenw

Ja dat is een hele moeilijke beslissingen. Die neem je ook niet zomaar. Maar we staan er allebei achter dat het de juiste is. En de tijd zal het leren of het ook zo is.  Maar goed ik heb het er wel moeilijk mee. Maarja ik ben een positief mens, en weet dat het allemaal wel weer goed komt. Zolang er daar maar geen druk op ligt.

Groetjes Zeeuwtje

ik hoop dat rust voor jullie goed doet, sterkte en succes

De rust zal ons beide goed doen. Dat weet ik 100 % zeker. De tijd zal het leren, hoe onze relatie zal verlopen. Maar ik ben er positief in. En ik merk steeds meer dat mijn vriendin zich beter gaat voelen.  En dat haar spontaniteit, en levenslust, en eigenwaarde weer langzaam terugkomen. Oké ze is er nog niet maar ze kruipt langzaam uit het dalletje omhoog naar de zon toe. En daar heb ik wel heel veel respect voor. Ze doet het maar toch, en ze weet in haar achterhoofd dat ik d'r steun op afstand met veel positieve energie, want dat heb ik te over soms  ;-)  Ondanks dat ze zich nog vaak moe voelt. Maar dat zal nu wel door het weer komen.

Groetjes zeeuwtje

klinkt goed, klinkt positief!!

Je moet wel positief blijven, anders zie je achter iedere boom spoken