OUDE Hypoforum

Sinds een jaar of 6 heb ik hypothyreoïdie. Met ups en downs lukt het mij om een redelijk normaal leven te leiden. Deze ziekte heeft mij wel gedwongen om voorzichtiger met mijzelf om te gaan en gezonder te leven. Respect voor mijn lichaam heb ik langzaam moeten ontwikkelen...

Na een aantal jaar weinig klachten is 2009 een drama jaar geweest, van hyper naar hypo. Onderliggende reden is waarschijnlijk voornamelijk stress geweest, ik heb 2 jaar geleden een zeer uitdagende functie voor een keihard Amerikaans bedrijf aangenomen en ben redelijk perfectionistisch en veeleisend.... Geen makkelijke combinatie met een stoute schildklier.

De afgelopen 3 maanden zijn er veel momenten geweest dat ik eigenlijk niet wilde leven, dat ik mij zo ontzettend vreemd voelde dat ik alleen maar heel erg bang was. Ongelukkig, niet in staat te genieten en zeer onzeker en ontevreden over het functioneren van mijn lijf. Ondanks dat ik een objectief een prachtig leven heb met de mooiste en liefste man in de wereld, een fijne familie en dierbare vrienden, een prachtig huis en alle kleding en schoenen die een vrouw kan begeren, wilde ik mezelf het liefst uit zetten. Letterlijk.

Nu ik heel langzaam weer goed ingesteld raak op thyrax en mijn TSH weer in de buurt van de 1 komt, kan ik weer genieten en tot rust komen. Het is ongelooflijk hoe ontzettend veel impact het slecht functioneren van de schildklier op je lichaam, maar ook juist je psyche kan hebben. Ik heb zo aan mezelf getwijfeld, was radeloos, geloofde niet dat ik ooit weer 'normaal' kon worden.

Met dit bericht wil ik mensen die zich nog zo slecht voelen een hart onder de riem steken, en een stukje vertrouwen proberen te geven dat het echt weer beter kan worden. Ik heb zelf in de afgelopen jaar veel aan dit forum gehad, herkenning, kennis en steun geput uit andermans verhalen zonder dat ik zelf geparticipeerd heb.

Twijfel niet aan jezelf, trek je niets aan van onbegrip in je omgeving en zet alles op alles om alleen aan jezelf te denken en goed in te stellen. Elke 6 weken op controle bij de internist heeft mij snel weer op de goede weg geholpen. Verwacht geen emotionele steun of echt begrip over je situatie, maar als je voelt dat de internist je klachten niet serieus neemt, zoek dan een ander!

Geduld is echt het kernwoord.

Eindelijk heb ik weer vertrouwen in mijn lichaam en mezelf.
Ik relativeer meer, stel hele strenge grenzen en neem meer rust. Beweging - voor mij wandelen en fietsen - is cruciaal in herstel. In geval van psychische onrust en depressiviteit, kunnen concentratie op een hobby afleiding bieden, maar wandelen was voor mij het belangrijkst.

Dank aan alle mensen die zonder dat ze het wisten een steun voor mij waren, en in de toekomst vast wel weer zullen zijn. Het is een chronische ziekte, maar ik ben een bewijs dat het vaak wel mogelijk kan zijn om normaal te functioneren en zelfs weer een succesvolle carriere op te bouwen als je eenmaal goed ingesteld bent! Ik sport weer, ga weer uit met vrienden en kan zelfs weer een paar glazen wijn verdragen!

Sterkte voor jullie alemaal.

Lauren.

Ik werd geraakt door je brief, heb net een jaar Hashimoto en begin weer een beetje mezelf te worden.
Min of meer is onze ervaring hetzelfde en heb ook ik gelukkig dit forum gevonden, met name daardoor, heb ik doorgezet om de juiste diagnose te vinden.

Het hele acceptatie proces en weer vertrouwen krijgen in mijn lichaam is bij mij nog in volle gang.

Bij elke golf van energie pluk ik daar mn vruchten van en word soms teruggefloten, heel langzaam begin ik weer te denken aan werken en geniet ik ook weer van de leuke dingen, maar het voelde als een mokerslag, als of je aan je haren de realiteit in werd getrokken.

Herken je nog niet dat je ziek bent, hier nog een klacht erbij, totdat ik niet meer kon ontkennen omdat alles langzaam begon uit te vallen.

Nu komt alles weer langzaam op gang en daar ben ik blij om, dank voor de brief,

Groetjes Jantje

Lauren wat een fijn verhaal om te lezen. Dat geeft je zeker moed.
Er staan namelijk zoveel depri verhalen op dit forum van mensen waar het zoveel minder mee gaat. Zelf heb ik me maanden moe en akelig gevoeld en dacht er is iets met me. En dat had ik goed gevoeld. Sta sinds kort onder behandeling van een internist voor hoge bloeddruk en hij vond ook een erg trage schildklier bij mij.
Mijn klachten van zere benen en erg moe waren daarvan. Hij zei van de week nog tegen me dat mensen met mijn waarden hun bed niet uit kwamen. Hij kon zich erg goed voorstellen dat ik me zo moe voel. Maar ben nog maar net sinds 8 dec aan de Thyrax 100 mcg maar voel me echt al fijner. Tuurlijk ben ik nog wel moe na wat inspanning en ik mag momenteel maar halve dagen werken. Werk er nu 16 van de 32 maar is ook even genoeg voor me. Ik ben totaal niet met m'n waarden bezig. Daar moet je je denk ik niet zo op blind staren. Ik voel nu al verbetering en dat doet me goed. Ik ben eigenlijk altijd vrolijk en sociaal en wil positief vooruit blijven kijken. Ook ik wandel nu vaker en in het nieuwe jaar pak ik het zwemmen weer op. Mijn internist is een fijne man die alles heel serieus neemt. Ik heb en hoge bloeddruk en een trage schildklier dus dat is minder. Maar hij blijft onderzoeken waarom ik zo'n hoge bloeddruk heb. Ik ben te jong zegt hij en heb nu teveel medicatie daarvoor. Ook de schildklier wordt steeds gecheckt. Ik ben er nog lang niet maar heb er zeker vertrouwen in. Vooral na het lezen van jouw verhaal. Ik weet dat het kan. Bedankt! Groetjes Dees.