OUDE Hypoforum

Hoi hoi,

Afgelopen jaar stond voor mij in het teken van zo snel mogelijk weer aan werk te gaan. Inmiddels een jaar verder en een paar terugvallen ben ik nu weer volledig thuis. De reintegratie was kort gezegd eigenlijk een drama.

Nu heb ik gesprekken met een loopbaancoach en maatschappelijk werkster gehad en eigenlijk zijn we het er allemaal overeens dat reintegreren in deze functie (om meerdere redenen) niet echt een optie meer is.

Nu vroeg ik me af of iemand hier ervaring mee heeft.
Pas eind februari moet ik weer terug naar de reintegratie adviseur en wil ik dit toch gaan bespreken.

groeten, Kabo

Hoi Kabo,

Nee heb hier helaas geen ervaring mee. Werk nu zelf juist parttime om weer helemaal aan de slag te komen. Heb afgelopen week 4 dagen van 6 uur gewerkt. Dat ging best goed. Ik voel me al een heel ander mens nu na 7 weken thyrax. Echt ongelooflijk.
Maar ben er nog niet hoor. Normaal werkte ik 32 uur in een 3 ploegendienst. Nacht-avond - en dagdienst. Weet niet of ik dat weer ga redden? Ik luister naar m'n lichaam en ik voel wel aan wat ik wel en niet kan. Aankomende week weer gesprek met de Arbo arts.
Kabo heel veel succes met alles. Maar waarom moet jij naar een maatschappelijk werkster. Heeft dat met de schildklier te maken?
Ik was weken terug wat depri maar ben weer helemaal opgewekt nu de thyrax begint te werken. Het gaat nu heel goed. Slaap wel tusendoor af en toe maar ik hoop dat ik geen terugval krijg.
Een schildklierafwijking valt niet mee. Hoop gauw goed ingesteld te raken. Succes meid. Liefs Dees.

ik zit nu ruim een jaar in de ziektewet, ben 9 u beter gemeld van normaal 24 u en er is kans dat ik mijn baan niet mag houden. binnenkort volgen gesprekken daarover..
komt trouwens niet door de schildklier hoewel dat wel meespeelt maar door een andere auto-immmuunaandoening; het blaaspijnsyndroom
ik zou het heel erg vinden als ik ander werk moet gaan doen

Kabo,

Ik kon niet meer als verpleegkundige werken, hoewel ik maar 2 dagen in de week werk. Mijn schouderblessure en mijn schildklierziekte maakten dat onmogelijk. Samen met een arbeidscoach ben ik er naar toegegroeid om om te scholen tot secretaresse. Ik doe dit werk nu al weer 4 jaar, vind het erg leuk en het is prima te doen.
Ik kom soms wel eens moe thuis, in plaats van altijd. Omdat ik in salaris enorm gekelderd ben (gehalveerd) krijg ik van het UWV een toelage. Ik noem dat een 'aai over mijn bol'.

Ondanks dat ik het verpleegkundig beroep nog steeds mis, vind ik dat ik een juiste keuze heb gemaakt.

Je kunt mijn Story lezen op: www.duijfathome.nl/graves

Hoi hoi,

Pfff, begint eindelijk schot in de zaak te komen. Volgende week een gesprek met mijn manager en maatschappelijk werkster.
Er schijnt iemand binnen het bedrijf te zijn die een plekje ergens anders zoekt, een soort stage zeg maar. Met meer een people manager (wat mijn manager dus blijkbaar niet is).
Ben benieuwd of dat een optie is, terug naar mijn eigen functie is eigenlijk geen optie meer, niet alleen vanwege mijn ziekte, maar ook omdat die er eigenlijk niet meer is. Het werk is gewoon teruggelopen en ze kunnen zonder me blijkt.

Maarja officieel kunnen ze me niet ontslaan dus ben een blok aan hun been. Misschien als ze een aantrekkelijke vertrek regeling bieden wil ik er wel over nadenken.....

groeten, Kabo

Ook ik heb hier helaas ervaring mee. Tenminste.........
Ik ben juni 1 jaar ziek thuis geweest. Sinds een aantal maanden ben ik aan het reintegreren op mijn eigen functie. Omdat ik de 30% inhouding op mijn salaris niet kan missen, zal ik er alles aan doen om in de tweede helft van april weer volledig aan het werk te zijn.

De reintegratie verloopt moeizaam. Mijn teamleider en haar "handlanger" begrijpen niets van mijn situatie en willen het volgens mij ook niet begrijpen. De rest van mijn collega's snappen namelijk precies wat ik bedoel en zijn dan ook van mening ik al jaren teveel aan mijn lot ben overgelaten en de werkgever steken heeft laten vallen.

Omdat ik niet meer weet hoe ik het de teamleider uit moet leggen hoe het is om constant moe te zijn, zou ik het liefste ergens anders een frisse nieuwe start maken. Maar ja, de banen liggen niet voor het oprapen. En omdat ik mijn verantwoordelijkheden heb voor mijn gezin, wil ik er qua salaris ook niet teveel op achteruit gaan.

Hoi hoi,

Nou bij mij is het duidelijk dat ik niet meer terug ga naar mijn werkplek. Ik ben begin dit jaar 30% achteruit gegaan in salaris, omdat ik een jaar ziek was. Heb het maar losgelaten. Het is even wat lastiger, maar het lukt wel. Maar voel me daardoor wel stukken beter.

Ik weet niet waar je werkt, maar misschien is er een mogelijkheid via je werk een reintegratie traject extern te volgen. Of via de arbodienst? Ik heb deze week een eerste gesprek gehad met zo'n reintegratie coach/adviseur en zij gaat me helpen extern weer aan het werk te gaan.
In principe is dit voor 3 maanden om weer volledig aan het werk te kunnen en weer lekker in je vel te zitten en daarna weer terug te gaan. Maar bij mij is het wel duidelijk da tik echt helemaal niet meer terug wil. Dus zoekt ze iets, wat mogelijk blijvend kan zijn.

Informeer eens naar de mogelijkheden.

groeten, Kabo

Ik werk voor het Min v Def. Om hulp te kunnen krijgen van onze reintegratieclub moet ik een aantal uren ziek blijven. Maar omdat ik die 30% niet kan missen is dat geen optie. Je moest eens weten hoe ik op zoek ben naar een of ander bureau binnen defensie die iets voor mij betekenen kan. Ook de arbodienst kan mij blijkbaar niet helpen.

4 jaar geleden ben ik op een functie geplaatst met veel nieuwe werkzaamheden waarbij inwerken en coaching een pre is. Door mijn aanhoudende vermoeidheidsklachten t.g.v. de schildklierproblematiek en de daaruit voortkomende concentratieproblemen lukt het mij niet om mijzelf geheel zelfstandig in te werken. De behoefte aan coaching en inwerken heb ik al zo vaak bij mijn leidinggevende aangekaart. Toch hebben ze me al die jaren laten zwemmen en aan mijn lot overgelaten. Met alle energie die mij rest heb ik jarenlang geprobeerd mijn hoofd boven water te houden. Iedere keer weer liep ik tegen een muur van onbegrip wanneer ik om steun vroeg. Totdat ik in juni vorig jaar opgebrand raakte en ziek ben geworden. Nu ik sinds eind vorig jaar ben begonnen met het opbouwen van mijn uren merk ik dat het onbegrip nog net ze groot is. Als je een paar benen mist doet defensie er alles aan om je aan het werk te houden. Er zijn zelfs mensen die al jaren door een taxi worden opgehaald en thuisgebracht. Maar zo gauw er aan de buitenkant niets te zien is, wordt je volledig aan je lot overgelaten en krijg je dagelijks verwijten waarom je "dat" nou nog niet weet. Het frustrerende is dat iedereen (behalve mijn leidinggevende en haar "handlanger") het schandalig vind hoe met mij wordt omgesprongen, is er niemand die me helpen kan/wil. Ik zie de situatie hier niet veranderen en ben er zo goed als overtuigd van dat ik weer vlug door de opgebouwde energie heen zal zijn en weer terug zal vallen in dat vreselijke dal waar ik op dit moment uit probeer te klauteren. Waarom is er niemand die samen met mij kan zoeken naar een nieuwe werkplek, een nieuwe functie en een nieuwe omgeving dichter bij huis. Want alleen al het dagelijks reizen naar mijn werk en terug, kost mij al een berg energie. En dan hoef ik nu nog maar een half uur te reizen. Eind van het jaar staat een verhuizing naar Utrecht gepland en wordt de reistijd met een beetje pech zelfs verdriedubbeld.

Ik zie momenteel mijn toekomst echt heel somber in en weet niet hoe ik hier zonder hulp uit moet komen.

Momenteel wordt loop ik alweer een aantal maanden bij een psycholoog die me probeert te behandelen voor de Burn-out klachten die ik volgens hun vertoon. Het is prettig om het een en ander van je af te kletsen maar ik zie er geen heil in.

Hoi Blanky,

Wat herkenbaar allemaal.... Ik heb ook volgens iedereen burn out klachten, maar zit al ruim een jaar thuis, dus die moeten toch wel over zijn.
Loop via mijn werk bij een maatschappelijk werkster, die nu vind dat ik me achter mijn medicijnen verschuil. Terwijl ik toch heel duidelijk merk wat die met mij doen.

Maar zij kwam wel met het idee om die coach in te schakelen. De arbodienst was er ook bekend mee en stimuleert het juist.
Nou zit ik ook wel bij een bedrijf wat nog lang niet uitgereorganiseerd is en je graag kwijt zijn. Dus als ze je kunnen helpen aan een andere baan is dat weer een fte minder.

Is het niet mogelijk de arbo dienst in te schakelen om iets te doen? Nu heb ik daar geluk bij gehad en weet dat ze ook anders kunnen zijn (ook uit eigen ervaring).
Zo kun je blijkbaar ook niet doorgaan.....

Heel veel sterkte.

groeten, Kabo

Net wat ik al schreef.......ik loop al bij de bedrijfs- arboarts. Maar die lijkt weinig te kunnen doen. Veel meer dan een evaluatiegesprekje is het niet.

En wat die reorganisaties betreft. Ik zit al vanaf het moment dat ik bij Defensie ging werken, zo'n 20 jaar geleden (!), in reorganisaties.

Daarbij ben ik ervan overtuigd dat wanneer het tussen de oren allemaal weer goed zit, dat ik de aanhoudende klachten van de Hypo prima de baas kan. Ik hoop gewoon ooit iemand tegen te komen waarvan ik echt het idee heb dat hij of zij mij begrijpt en bereid is er samen met mij de schouders onder te zetten. Het gevoel dat iemand echt bereid is mij hier overheen te helpen. Ik zal me, volgens de specialisten, nooit 100% voelen. Maar met die 80% kan ik prima 100% presteren..........maar dan moet ik eerst uit deze situatie zien te komen.

Tjonge, wat herkenbaar allemaal.
Ik loop al sinds mijn 13e jaar met klachten en weet sinds ik 24 ben dat mijn schildklier te traag werkt. Gelukkig heb ik vanaf dat moment medicijnen.

Ik heb een opleiding tot accountant gevolgd en weigerde als gevolg van mijn ziekte mijn carriere te laten ondermijnen. Dus als het werk niet af was, ging ik net weer een stapje meer. Ik vroeg me altijd af hoe collega's dat volhielden, want was vanaf dag 1 moe van het werk en dat is eigenlijk nooit over gegaan.
Afgelopen jaar is mijn schildklier weer verslechterd. Ik had echter pas afgelopen januari weer een afspraak met de endocrinoloog (er zat 1,5 jaar tussen met de vorige afspraak).

In de tussentijd was het dus doorzetten op het werk, want ik wilde me niet laten kennen en niet onderdoen voor anderen.
Toen ben ik in de zomer ingestort van pure vermoeidheid en kon niks meer. Ben nog steeds gedeeltelijk in de ziektewet en wordt op het werk begeleid door een toegewezen coach. Helaas klikt dat niet zo en voel ik me onder druk gezet. Volgens mij zijn ze het inmiddels zat en moet ik beter worden en niet meer zeuren, of anders maar gewoon een andere baan zoeken. Want dan heb ik gewoon 'de capaciteiten niet'.

Ik ben van mening dat ik de capaciteiten wel heb, maar er misschien fysiek niet toe in staat ben op dit niveau te werken door mijn ziekte. Loop inmiddels op eigen initiatief bij een psychologe, omdat ik zwaar depressief was (wilde ophouden te bestaan enzo). Dat gaat met ups en downs, maar het wordt wel duidelijk dat ik niet tegen wil en dank moet blijven werken op het aantal uren en met de stress die ik in deze baan heb (gemiddeld 50 uur per week en continue deadlines).

De 30 uur per week die ik nu doe is nog steeds zwaar. Als ik thuiskom (zelfs al heb ik gesport), moet ik eerst een uurtje slapen, voordat ik in staat ben om te koken.
De bedrijfsarts heeft gezegd dat ik een burn-out heb en langzaam moet opbouwen met werk dat geen eindverantwoordelijkheid heeft. In de praktijk blijkt dit laatste niet mogelijk. Ik krijg gewoon de verantwoordelijkheid toebedeeld en moet maar zorgen dat het werk gedaan is (eventueel door anderen, maar ik blijf verantwoordelijk).

Ik ben bang dat het nooit echt beter zal worden en daar wil ik nog niet aan toegeven. Wat moet ik anders gaan doen, ik zou niet weten waar andere talenten liggen die ik aan kan boren en wat ik dan leuk werk zou vinden. Want inhoudelijk vind ik het nog steeds een fantastische baan, maar niet mer die uren en stress. Misschien toch maar eens solliciteren bij een kleiner kantoor?


Ik wens jullie in elk geval succes met de keuzes en kansen waar jullie voor staan.

Hoi hoi,

Even een update..... Volgende week ga ik weer beginnen met 2 halve dagen  :klap: . Bij een andere werkgever.... Heb er echt weer zin in  hoop dus dat het ook gaat lukken...... Gisteren een heel leuk gesprek gehad en volgende week kan ik aan haken aan het stage project van 4 studenten.

Uiteindelijk moet ik weer naar mijn eigen werkplek, maar dat is over 3 maanden of evt over 6 maanden, dus dat zien we dan wel weer. Eerst maar weer volledig aan het werk.


groeten, Kabo

Onwijs veel succes en plezier toegewenst!

Even een update en even mijn hart luchten.

Zit nu dus zo'n 4 maanden bij een ander bedrijf en zit al op 75 % (4x 6 uur) . Het doel van het traject was weer terug naar de oude functie. En daar had ik ook weer veel zin in. Mijn collega's zijn me nog niet vergeten en zien me het liefst morgen al weer.

Maarrrrrr, mijn leidinggevende geeft tegenstrijdige signalen. Volgens mijn collega's is het druk en kunnen ze me goed gebruiken. Maar volgens mijn manager overdrijven ze  :?: . Ben door het gesprek van gisteren weer even goed van slag. Gaat het net goed, krijg je dit......
Krijg steeds meer het gevoel dat hij me wil lozen (maarja dat mag dan weer niet).... Dus zoekt hij naar een uitweg onder het mom van we willen je alleen maar helpen.....

Ben vanmorgen bij de arbo arts geweest en daar heb je ook niet veel aan. Die vind dat ik misschien maar ander werk moet zoeken. Toen ik aangaf dat de functies in mijn branche voornamelijk 36/40 uur zijn, zei ze alleen maar, tja dan moet je kiezen. Was het maar zo makkelijk.

Misschien maar eens een balletje opgooien waar ik nu zit, daar kan ik me zeker tot het einde van het jaar wel vermaken.

groeten, Kabo

Heb de 13e een functioneringsgesprek................ik hou m'n hart vast. En wat jij ook al aangaf, ik heb ook heel sterk het gevoel dat ze me bewust aan m'n lot overlaten. Ze geven me net genoeg "ondersteuning" om niets verweten te kunnen worden. Ben bang dat ze me inderdaad niet kunnen en mogen ontslaan vanwege mijn klachten. Dus wachten ze net zo lang tot ik zelf wegga of dat ze in een functionerings- of beoordelingsgesprek kunnen vastleggen dat ik niet capabel ben. Misschien ben ik aan het doemdenken, hoor. Maar ik vertrouw ze van geen kanten en het kan zo zeker niet doorgaan want dit hou ik echt geen jaren meer vol.

Van de arbo arts heb ik wel begrepen dat ze je de eerste 2 jaar niet kunnen ontslaan. Maar daarna wel een ontslagvergunning kunnen aanvragen voor het deel dat je nog ziek bent (in mijn geval dus voor 25 % nu).
Maar wat ze nu aan het doen zijn, lijk verdacht veel op wegpesten.

Maar goed laat niet op me zitten. Heb een leuke vacature gezien en ga het gewoon proberen (is nog op fietsafstand ooknog). Dan maar in 1 keer weer meer werken. We zien wel waar het schip strand. Deze werkgever kost me nu gewoon veel te veel energie (wat ik al zo beperkt heb). Heb er echt geen zin meer in. Wilde nog een aantal stappen nemen, maar zie ervan af en ga op zoek naar wat anders kan daar beter mijn energie insteken.

groeten, Kabo.

Je hebt gelijk ook, meid. Ik ben ook al druk op zoek naar iets anders..........maar helaas. Vooralsnog nog niets gevonden.

Hoe is je functionerings gesprek gegaan? Ik kon ook niet meer terug in mijn oude functie hoor. Maar waar ik nu werk heb ik het zo naar mijn zin, ondanks dat het maar 2 dagen is, en ik helaas nog door moet solliciteren. Ik hoop zo dat ik hier op termijn kan blijven. Collega's zien dat namelijk wel zitten, maar ja er moet ook geld voor zijn he? En aangezien ik voor een stichting werk....

Tja, wat moet ik zeggen........
Ik zou volgens haar meer betrokkenheid moeten tonen. Ik beheer namelijk 3 systemen en als ze mij dan iets vraagt over een bepaald systeem, dan kan ik dat antwoord vaak niet oprakelen en moet ik het eerst even opzoeken tussen mijn mail of papieren. Ik moet ook beter op mijn rusttijden letten. Ze zouden te vaak en vaak te lang zijn. Kortom: er is nog geen enkel begrip voor mijn klachten met betrekking tot de Hashimoto. En als ik haar dan vertel dat ik uren verlof opneem om thuis, als het echt niet meer gaat, te slapen omdat ik door het onbegrip van de kant van de baas me niet ziek durf te melden, dan reageert ze daar nauwelijks op. Hooguit een "goh" of "jeetje".

Daarentegen toon ik zo veel begrip voor haar onwetendheid.........want het is ook heel lastig te bevatten voor iemand die het niet aan de lijve ondervindt. Hoe kun je weten wat het is om altijd moe te zijn. Om concentratieproblemen te hebben waardoor je geheugen je ook nog eens regelmatig in de steek laat. Om op je tandvlees elke morgen het kantoor binnen te stappen. Om onder deze omstandigheden vanaf december dagelijks 1,5 uur heen en 1,5 uur terug te moeten rijden. Onze afdeling gaat namelijk naar verhuizen een andere stad verhuizen en de werknemers moeten gewoon mee. Dit wordt een regelrechte ramp. Elleke dag 1,5 uur moeten reizen naar je werk om je daar vervolgens door de dag heen te worstelen totdat je aan het einde van de dag nog 1,5 uur terugreis voor de boeg hebt...........



En dan wordt je tussen de regels door nog eens even verweten dat het ontbreekt aan mijn doorzettingsvermogen en inzet.............want uiteindelijk was dat toch de boodschap...........pfffffffffff...............ze moesten eens weten..........

Daarbij ben ik ook nog eens een mannetje en hoofdverdiener. En de druk om mijn gezin te kunnen blijven onderhouden maakt het er allemaal niet makkelijker en ontspannender op........

Blanky

Ik kan je niet helpen, maar kan je wel een digitale knuffel geven.  hier komt die:  :kus2:   sterkte en groet Margriet