OUDE Hypoforum

Ik weet nog niet zo lang dat ik last heb van hypo, maar ik heb het er nogal moeilijk mee. Ik heb nogal wat dingen mee gemaakt in mijn leven (die ik jullie overigens zal besparen) en hierdoor komt een tegenslag als deze nogal hard aan.
Ik ben al niet een heel positief persoon van mezelf en dat helpt natuurlijk ook niet mee. Ik gebruik door eerdere tegenslagen anti depressiva. Het voelt nu alsof er nooit eens even iets mee mag zitten, alles moet op de moeilijke manier. Het is niet dat ik mezelf zielig vind ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan momenteel. Zeker nu mijn hoofd niet meewerkt.

Nu heb ik zo'n last van klachten dat ik mijn leven niet meer normaal kan leven. Ik kan deze periode van mijn studie met geen mogelijkheid afronden zoals ik me nu lichamelijk voel. Ik kan niets onthouden, mijn vaardigheden wat betreft plannen zijn volledig weg, mijn hoofd doet continu pijn en ik heb het ijskoud. Aangezien mijn waarden bij de vorige meting zo goed als niets afweken van de goede waarden zal het nog wel zijn tijd duren voor mijn klachten verminderen en ik goed ben afgesteld.

Zijn er nou meer jongeren die hier ook heel erg mee zitten? Van wat er verandert aan je leven als je hypo hebt? Of van een combinatie van factoren en hypo, zoals bij mij?

Natuurlijk realiseer ik me dat velen van jullie al veel meer erge dingen hebben meegemaakt o.a. met jullie schildklier. Het is dan ook niet dat ik mezelf zielig vind, of iets dergelijks, maar het is gewoon iets dat ik even kwijt wil.

Dag Wentie,

Ik ben niet meer zo jong maar wel mama van een meisje van bijna 16 jaar oud die hetzelfde meemaakte.
Ik wou je daarom even een hart onder de riem steken, het zal beteren!

Mijn dochter is net zoals ik en mijn man hypo en zag het op een gegeven moment ook niet meer zitten, ook behoorlijk depri (om weer gans andere redenen natuurlijk dan de jouwe), 's morgens niet uit bed te krijgen,kouwelijk, doodmoe,absoluut geen concentratie,geheugen waardeloos, etc etc..
Ze doet haar jaar over nu (volgt kunsthumaniora).

Maar nu begin ik wel verschil te zien,ze is meer helder 's morgens ipv zombie, kan beter opletten in school,minder kou enzo..

Doordat een vriend haar laten zitten heeft is het op emotioneel vlak nog niet volledig ok, ze heeft haar uitdagingen al wel gehad in het leven,maar ze houdt stand!

Dit gaat natuurlijk met ups en downs, dat zal jij ook wel merken!
Ik merk ook dat ze het erg moelijk heeft om "ziek" te zijn en pillen te moeten slikken voor de rest van haar leven, is dat bij jou ook zo?

Het is een proces van aanvaarding he?
Mag ik jou wat tips geven?
Schrijf elke dag iets op dat positief was, hoe kleins ook bv: ik zag een mooie zonsopgang, of ik had een tof gesprek met iemand, een kassierster was zo vriendelijk, echt de kleine dingen...

Probeer die dingen regelmatig te lezen, want net als het zo moeilijk gaat heb je nood aan positief tegengewicht.

Misschien heb je wel een gedicht, een tekst die je altijd al mooi vond, iets dat je moed geeft, hang dat waar je het vaak kan lezen.

Steek niet te veel energie in je verzetten tegen, het helpt niks en je hebt die energie wel echt voor iets anders nodig!
Probeer deze tijd te zien als een healing van jezelf, zowel fysiek als emotioneel.. en gun je die tijd!

Ik wens je snel beterschap!
Vriendelijke groeten
Rit

Heel erg bedankt voor je berichtje. FIjn om te lezen dat er inderdaad meer tieners/twintigers mee zitten. Het is inderdaad moeilijk te accepteren. Ik wil niet ziek zijn.. Ik ben jong en zou alles uit het leven moeten kunnen halen wat erin zit. Ik stuit net zoals heel veel mensen hier ook op redelijk wat onbegrip, omdat je niet ziet dat ik wat heb. Wat dat betreft ben je beter af met een gebroken arm of iets dergelijks.

Wentie schreef:Heel erg bedankt voor je berichtje. FIjn om te lezen dat er inderdaad meer tieners/twintigers mee zitten. Het is inderdaad moeilijk te accepteren. Ik wil niet ziek zijn.. Ik ben jong en zou alles uit het leven moeten kunnen halen wat erin zit. Ik stuit net zoals heel veel mensen hier ook op redelijk wat onbegrip, omdat je niet ziet dat ik wat heb. Wat dat betreft ben je beter af met een gebroken arm of iets dergelijks.

Ik ga nu even heel streng zijn , ieder mens heeft zo zijn beperkingen, en ook gezonde mensen kunnen lang niet alles doen wat ze zouden willen , ik weet het gras lijkt altijd groener aan de overkant, maar je zult moeten roeien met de riemen die je hebt

Ik begrijp je heel goed hoor, maar probeer positief te blijven, en dat wil niet zeggen dat je niet af en toe flink mag balen of lekker uithuilen, maar daarna gewoon weer die schouders eronder en proberen zoveel mogelijk leuke dingen te gaan doen
Want in tegenstelling tot een gebroken arm, is dit iets wat en levenslang blijft, en er zullen altijd goede en minder goede periodes zijn.
Je zult daarin je weg  moeten vinden, hoe moeilijk ook , ik wens je heel veel sterkte

Ik denk dat de meeste mensen vanzelf een manier vinden om er mee om te gaan, maar zo iets heeft vaak tijd nodig. Maar juist weten dat je ziek bent en vooral het weten wat je hebt, biedt je de mogelijkheid om alles uit het leven te kunnen halen wat er in zit! Als je ingesteld bent op de thyrax (of wat je ook slikt) zul je je waarschijnlijk veel beter voelen (misschien psychisch ook wel, dit kan ook erg samen hangen met hypo zijn).

Ik ben al heel lang ziek, het heeft jaren geduurd voor ik wist wat ik had en voor behandeling mogelijk was. Daardoor heb ik door de jaren heen veel keuzes moeten maken die mijn leven beïnvloedt hebben. Op dat moment was dat soms erg moeilijk - en soms is het dat nog steeds wel eens - maar ik geloof niet dat ik er veel slechter ben van geworden.

Sinds ik weet dat ik hypothyreoïdie heb, is er zeker ook het één en ander veranderd. Maar om eerlijk te zijn met name in positieve zin: ik weet nu wat er aan de hand is, het is iets dat ik ook aan anderen uit kan leggen (en als ze het niet snappen dan hebben ze wat mij betreft pech), er is een behandeling voor mogelijk, door de medicijnen voel ik me beter dan ervoor (nog lang niet 100%, maar iets is altijd beter dan niets), zeker psychisch.

Natuurlijk heb ik ook wel eens slechte dagen (gehad), waarop ik van alles baal, maar ik ben wel blij dat ik eindelijk weet wat ik heb en dat de medicijnen de 'scherpe kantjes' er vanaf hebben kunnen halen. Met de beperkingen die ik nu nog heb, zal ik moeten leven...vervelend, maar het is helaas niet anders.

Gun jezelf de tijd om het te verwerken en te accepteren en gun jezelf de tijd om ingesteld te raken.

helaas is dat verwerken en accepteren niet altijd een makkelijk weg.
Maar we kunnen er hier op het forum met zijn allen samen aan werken  :-)

Ik vecht ook al sinds mijn 12e met mijn gezondheid. Ik was depressief, kreeg een erge vorm van pfeiffer en daarna kreeg ik na veel onderzoeken en doktersbezoeken de diagnose: cvs.
Mijn schildklier is vaak gecontroleerd omdat mijn moeder van jongs af aan hyper was. Bij haar is nu een stukje schildklier verwijderd.
Ik weet al bijna niet meer hoe het is om gezond te zijn.

Ik weet ook da ik het moet gaan accepteren en dat het tijd kost me beter te gaan voelen. Ik ben nu aangekomen op het punt dat ik niks meer kan lichamelijk e.d. dus ik doe mn best t vol te houden. ik moet wel.

succes Wentie

ik was erg depressief doordat die schildklier niet goed werkte, dit weet ik pas achteraf.

slik je nu medicijnen?? want dan hoop ik dat je snel beter gaat voelen.

sterkte

Ik heb inmiddels mijn nieuwe waarden.
T4 is 15.8
Tsh is 1
Mijn arts vind dit perfect en wil hier verder niks aan doen. Maar ik heb nog steeds erg veel klachten.
Ikzelf denk dat T4 nog wel hoger kan?

hey Wentje,

Ik wil je even een hart onder de riem steken, heel begrijpelijk dat je het af en toe niet meer ziet zitten en schrijf het gewoon van je af. Laat de emoties af en toe maar eens de vrije loop, maar ... zoals Sandra zegt, daarna weer de schouders eronder.

Komaan niet opgeven, ooit wordt het beter.

Hoe lang neem je al medicatie en welke medicatie slik je? hoeveel?

Tja ik zou ook denken dat je FT4 nog wat omhoog kan. Ik weet niet of daar een verschil is bij jongeren of niet? Misschien dat anderen daar meer over kunnen vertellen.

In elk geval van mij een dikke  :kus2:

Wentie schreef: Ik ben nu aangekomen op het punt dat ik niks meer kan lichamelijk e.d. dus ik doe mn best t vol te houden. ik moet wel.

Een bekend gevoel (helaas)... Hopelijk ga je snel verbetering voelen! (Kan best even duren, ook met goede waarden. Maar met de waarden die je nu hebt, zou je inderdaad best nog een klein beetje (een kwartje) op kunnen hogen, misschien dat je je dan net iets beter voelt.)

Ik gebruik nu dus 1 blauwe van 0,025. Mijn arts wil niet meer ophogen, want hij vind de waarden dus prima. Ik gebruik deze thyrax al geruime tijd.

Hoe lang is 'geruime tijd'?

Mijn arts wilde ook wel eens niet ophogen...ik zou eerst aangeven dat je zelf graag nog een klein beetje op wilt hogen, wijs hem hierbij desnoods op de richtlijn. En anders zou je het eventueel zelf kunnen proberen, maar dan moet je wel heel goed letten op hoe je er op reageert (moet je anders natuurlijk ook trouwens ).

Ik geloof al sinds begin dit jaar. Weet de precieze datum niet.